نقش والدین در استرس کودکان

همه بچه ها هر از گاهی احساس ترس می کنند. انواع ترس هایی که آنها تجربه می کنند می تواند با افزایش سن تغییر کند. اما اگر ترس‌های خود را از بین نبرند یا نگرانی ‌هایشان برای مدت طولانی ادامه یابد، ممکن است دچار اختلال اضطراب شوند. کودکان مبتلا به اختلالات اضطرابی ممکن است تحریک‌ پذیر یا عصبانی رفتار کنند، در خواب مشکل داشته باشند یا مشکلات فیزیکی مانند سردرد یا درد معده را تجربه کنند. آنها می توانند مشکلات قابل توجهی در تعاملات اجتماعی، مدرسه و زندگی روتین خود داشته باشند. در این مقاله به بررسی نقش والدین در استرس کودکان خواهیم پرداخت.

مؤثرترین درمان برای اختلالات اضطرابی، درمان شناختی رفتاری است که به افراد راه‌ های صحیحی را برای کنار آمدن با نگرانی‌ ها و احساساتشان آموزش می‌دهد. اما برخی از کودکان درمان را امتحان نمی کنند یا درمان را به درستی دنبال نمی کنند. از بین آن دسته از کودکانی که درمان را کامل می کنند، تنها حدود نیمی از آنها به درمان پاسخ می دهند.

نقش والدین در استرس کودکان

مطالعات نشان داده اند که مشارکت والدین در درمان فرزندشان نیز می تواند به کاهش و درمان اضطراب کمک کند. والدین در موقعیت منحصر به فردی برای کمک هستند، زیرا فرزندانشان به طور طبیعی برای اطمینان و محافظت، به آن ها متکی هستند.

با این حال، در حالی که برخی از راه‌های انطباق با ترس‌ های کودک ممکن است اضطراب آن‌ ها را در آن زمان مشخص کاهش دهد، اما همچنین می‌ توانند از یادگیری نحوه برخورد با نگرانی‌های خود با بزرگ‌ تر شدن کودک جلوگیری کنند. به عنوان مثال، والدین ممکن است کنار کودکشان بخوابند زیرا اضطراب جدایی دارد یا زمانی که کودک فوبیای اجتماع و معاشرت با دیگران را دارد از دعوت از مهمان خودداری کند.

نقش والدین در کاهش استرس کودکان چگونه است؟

والدین می توانند زمانی که کودکانشان بنا بر هر دلایلی به ویژه امتحانات مدرسه ای دچار استرس شده اند با رعایت موارد زیر نقش پر رندگی در کاهش استرس کودکانشان داشته باشند:

• فراهم نمودن محیط خانوادگی و جو عاطفی به دور از تنش های عاطفی و مشاجره
• محدود نمودن رفت وآمد و میهمانی های خانوادگی در ایام امتحانات
• فراهم کردن محیط فیزیکی آرام و بی سروصدا برای مطالعه
• توجه نمودن به استراحت و خواب دانش آموزان
• حمایت عاطفی و اطمینان بخشی به کودک
• عدم ایجاد ترس و دلهره بی جا در کودک
• نداشتن توقعات بی جا و فشار بیش از حد از کودک
• مورد حمایت قرار دادن کودک و عدم سرزنش نمودن او
• فراهم نمودن تغذیه مناسب و مقوی
• عدم داشتن انتظارات بالا و بیش از حد توانایی از فرزندان
• نداشتن کمال گرایی بیش از حد و وسواس شدید خانواده نسبت به کودک
• اجتناب نمودن از تاکید بیش از حد بر درس خواندن
• ایجاد انگیزه و اطمینان بخشی در کودک

نقش والدین در کاهش استرس کودکان پر رنگ تر است یا درمان شناختی رفتاری؟

تیمی به سرپرستی دکتر الی لبوویتز در مرکز مطالعات کودکان ییل، برای تعیین اینکه آیا آموزش راهبردهای والدین برای پاسخ به اضطراب فرزندشان و همچنین درمان رفتاری شناختی مؤثر است، برنامه ای به نام والدین به عنوان حامیانی برای احساسات اضطراب دوران کودکی (SPACE) را آزمایش کردند. SPACE به والدین کمک می ‌کند تا تشخیص دهند کدام رفتارهای سازگار را می‌توانند استرس کودک را کاهش دهند و راه‌های جدیدی برای واکنش به آن‌ ها آموزش می‌دهد. این تحقیق توسط مؤسسه ملی بهداشت روان پشتیبانی شد. نتایج در 6 مارس 2019 به صورت آنلاین در مجله آکادمی روانپزشکی کودکان و نوجوانان آمریکا منتشر شد.

محققان به طور تصادفی 124 کودک 7 تا 14 ساله را که مبتلا به اختلال اضطراب تشخیص داده شده بودند در درمان شناختی رفتاری استاندارد قرار دادند یا والدین آن ها را به برنامه درمانی اختصاص دادند. هر برنامه درمانی شامل 12 جلسه 60 دقیقه ای هفتگی با یک درمانگر بود.

برنامه SPACE

والدینی که به برنامه SPACE اضافه شده بودند، راه‌ های حمایتی برای پاسخ به اضطراب فرزندشان را آموختند. آنها طی کار با درمانگران متوجه شدند که کدام امکانات استرس کودک را کاهش می دهد. همچنین به والدین راهبردهای حل مسئله برای پاسخ دادن به واکنش های فرزندشان به تغییرات، داده شد.

درمان شناختی رفتاری

کودکانی که به این درمان اختصاص داده شده بودند، درمان استانداردی را از یک مشاور دریافت کردند تا در مورد اضطراب و راهبردهایی که می توانند برای کنار آمدن با نگرانی های کودکشان استفاده کنند، بیاموزند. به والدین آنها فقط اطلاعاتی در مورد روان درمانی که کودک دریافت می کرد داده شد.

هر دو درمان سطح اضطراب و اختلالات عاطفی مرتبط با اضطراب را به میزان مشابهی کاهش دادند. والدین هر دو گروه کاهش استرس مرتبط با والدین را تجربه کردند. این یافته نشان می دهد که هر دو رویکرد به یک اندازه برای کاهش اضطراب دوران کودکی کار می کنند.

لبوویتز می گوید: «در حال حاضر دو درمان مبتنی بر شواهد برای اضطراب وجود دارد – دارو درمانی و درمان شناختی رفتاری. با این حال، تنها نیمی از کودکان به این درمان‌ها پاسخ می ‌دهند. بنابراین نیاز زیادی به درمان ‌های جایگزین و نقش والدین در کاهش استرس وجود دارد.»

نتیجه گیری

علائم اضطراب مانند عصبانیت ناگهانی و تحریک پذیری، بیدار شدن چندین بار در شب، ترس بیش از حد در اطراف حمام یا حشرات و غیره، احساس مداوم استفراغ هنگام تلاش برای خوردن غذا، یبوست مکرر همه نشانه هایی هستند که کودک احساس اضطراب می کند و به کمک نیاز دارد. اولین قدم برای کمک به این کودکان این است که با پزشک کودکتان صحبت کنید. همچنین ایجاد احساس راحتی در آنها و کمک به آنها برای بیان ترس های خود نیز مهم است. ما باید به خاطر داشته باشیم که به عنوان والدین باید به ترس‌ های آنها اهمیت دهیم و با توضیح منطقی برای ترس‌ ها به کودکان کمک کنیم تا به جای اینکه کودکان را به خاطر ترس از «چیزهای کوچک» عصبانی کنیم.

هرچه بیشتر ما به عنوان والدین یاد بگیریم که بیش از حد واکنش نشان ندهیم و در کنار فرزندانمان آرام باشیم، به آنها کمک می کنیم که با آنها راحت باشند. یک رابطه قوی با بچه ها که در آن آنها می توانند به والدین اعتماد کنند تا هر چیزی را به زبان بیاورند، کلید داشتن بچه هایی است که احساس امنیت می کنند و در نتیجه اضطراب ندارند.

بیشتر بخوانبد=> 15راهکار برای افزایش اعتماد به نفس در کودکان